فلسفه قيام مختار

نحوه كشته شدن يزيد

اعرابي خشمگين شد و شمشير يزيد را گرفت كه بر سر يزيد بزند، اما شمشير به سر اسب خورد، اسب در اثر شدت ضربه فرار کرد و يزيد از پشت اسب آويزان شد. اسب سرعت مي گرفت و يزيد را بر زمين مي کشيد، آنقدر او را بر زمين کشيد که او قطعه قطعه شد. اصحاب يزيد در پي او آمدند، اثري از او نيافتند، تا اين که به اسب او رسيدند فقط ساق پاي يزيد روي رکاب آويزان بود.

الف ـ اعدام هاى دسته جمعى

دويـسـت و چهل و هشت نفر از عاملان اساسي واقعه كربلا كه در شورش كوفه دستگير شده بودند، همه يكى پس از ديگرى گردن زده شدند. آنان در ميان پانصد نفرى بودند كه در شورش كوفه بر ضدّ مختار دستگير شدند.

مختار تمام كسانى را كـه در روز عاشورا، با اسب بر بدن مقدس امام حسين(عليه السلام) و شهدا تاخته بودند و تـعـدادشان ده نفر بود، را دستگير كردند، دست و پايشان را بستند، از پشت بر زمين خواباندند و به زمين ميخ كردند و اسب ها را با نعل تازه، بر بدن هاى آنان تاختند تا پيكر آنان در هم شكـسته شد و به هلاكت رسيدند. سپس بدن هاى آنان را به آتش سوزاندند.

ب ـ اعدام سران كوفه

1ـ عـمـر بـن سـعد:

مختار از حفض فرزند عمر سعد پرسيد: آيا او را مى شناسى؟

2ـ شـمـر بـن ذى الجـوشن؛

شيـخ طوسى(ره) مى نويسد: «شمر را دستگير كردند و نزد مختار آوردند. مختار دستور داد گـردن او را زدند و جسدش را در ديگ روغن جوشيده افكندند و يكى از ياران مختار با پاى خود سر شمر را لگد مى كرد.»

3ـ بـجـدل بن سليم:

4 ـ خـولى بـن يـزيـد اصـبـحـى:

ابراهيم، چون عقابى شكارى به ابن زياد حمله برد و شمشير خود را آنچنان محكم بر كمر او فرود آورد كه تاريخ مى نويسد: ابن زياد جلوى دست و پاى اسبش، غلتيد و همانند گاوى كه سرش را بريده باشند، صدا مى كرد. بدن او به دو نيم شـد؛ قـسـمـت بـالاى بـدن او بـه يـك طـرف و قسمت پايين بدنش به طرف ديگر پرتاب شد و ابراهيم فرياد زد: «ابن زياد را كشتم.» نكته قابل توجه اينجاست كه اين واقعه در روز عاشوراى سال 67 ه‍ . ق واقع شد و او در آن هنگام سى و نه ساله بود. ابراهيم دستـور داد سر ابن زياد را از بـدنـش جـدا كـرده و جـسـدش را بـه آتـش كشيدند.

5ـ سنان بن انس:

6- حكيم بن طفيل قاتل حضرت اباالفضل عليه السلام

7- عبيدالله بن زياد:

سر ابن زياد را براى مختار آوردند و مختار برخاست و پايش را روى سر او نهاد و سپس دستور داد كفش او را آب بكشند و طاهر كنند، آن را بر دروازه شهر كوفه نصب نمود و سپس دستور داد آن سـر را بـا تعدادى از سرهاى بريده سران شام بـه مدينه نزد امام سجاد(عليه السلام) و محمد حنفيه بفرستند.(23) 

داستان سر ابن زياد

8ـ حـرمـله:

«وَانْتَقِمْ لَنا مِنْ هؤُلاءِ الظَّالِمينَ؛ خدايا، انتقام ما را از اين ستمگران بستان.»(27) منهال گفت: پس از زيارت مدينه، عازم كوفه شدم. وقتى به كوفه رسيدم، مختار به قلع و قـمـع عـاملان حادثه كربلا مشغول بود. من با مختار رفاقت قديمى داشتم. به قصد ديدار مختار از خانه خارج شدم. وقتى چشم مختار به من افتاد، گفت: هان منهال، كجا بودى تا حالا به ديدن ما نيامدى و در قيام با ما همراه نبودى؟ گفتم: امير، من به سفر حج رفته بودم .

يكى از كسانى كه مانع آب خوردن امام حسين(عليه السلام) گرديد، به مرض استسقا مبتلا گرديد و هر چـه آب مـى نـوشـيـد بـاز هـم مـى گـفـت: تـشنه ام، و اين به سبب دعاى امام حسين (عليه السلام) بود كه دوبار فرمود: خدايا او را تشنه گردان . يكى از كسانى كه هنگام مرگ او را ديده است مى گويد: در مقابلش يخ گذاشته بودند و او را بـاد مـى زدنـد و پشت سرش آتشدان قرار داشت، با وجود اين از گرماى شكم و سرماى پشت مى نـاليـد و مى گفت: آبم بدهيد كه از تشنگى مُردم. وقتى كاسه بزرگى را كه اگر پنج نفر مـى نـوشـيد سيراب مى شدند؛ مى آوردند، همه را سر مى كشيد و باز هم مى گفت: آبم بدهيد كه تشنگى مرا كشت، و سرانجام شكم او مانند شكم شتر پاره شد.

9ـ زيـد بـن رقـاد:

10- عـمرو بن حجّاج زيدى:

11ـ عبدالله دبّاس:

12- منقذ بن مره عبدى:

13- زيد بن رقاده قاتل عبدالله فرزند مسلم بن عقيل:

ج ـ اعدام ساير جنايتكاران

مـالك بن نسير به اندازه اى پست بود كه وقتي امام آخرين لحظات حيات را مى گذرانيد هر كس نزديك حضرت مى آمد تا او را شهيد كند دلش راضى نمى شد و برمى گشت، تا اين كه مالك آمد و شمشير بر سر امام وارد ساخت كه كلاه را شكافت و سر حضرت را زخمى كرد و خـون جارى گـرديد. امـام كلاه را از سر برداشت و انداخت و فرمود: «لا اكلت بها و لا شربت حشرك الله مع الظّالمين؛ با اين دست نخورى و نياشامى و خداوند تو را با ستمكاران محشور فرمايد.»(33)