دعا، وسیله مؤمن و ملجأ مضطر و رابطه انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است، و بشر بی رابطه روحی با خدا و بدون عرض نیاز به غنی بالذات، در عرصه زندگی سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ «قُل مایَعبَؤُا بِکُم رَبیّ لَولا دُعاؤُکُم».

بهترین دعا آن است که از سرمعرفتی عاشقانه به خدا و بصیرتی عارفانه به نیازهای انسان انشا شده باشد، و این را فقط در مکتب پیامبر خدا (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و اهل بیت طاهرین او ــ که اوعیه علم پیامبر(ص) و وراث حکمت و معرفت اویند ــ می توان جست. ما بحمدالله ذخیره ای بی پایان از ادعیه مأثوره از اهل بیت (علیهم السّلام) داریم که انس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبت می بخشد و بشر را از آلایش ها پاکیزه می سازد.

مناجات مأثوره ماه شعبان ــ که روایت شده اهل بیت (علیهم السّلام) بر آن مداومت داشتند ــ یکی از دعاهایی است که لحن عارفانه و زبان شیوای آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالی ای همراه است که نظیر آن را در زبان های معمولی و محاورات عادی نمی توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نیست. این مناجات، نمونه کاملی از تضرع و وصف حال برگزیده ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبی است، هم درس معارف است، هم اسوه و الگوی عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.

مناجات های پانزده گانه که از امام زین العابدین حضرت علی بن الحسین (علیه السّلام) نقل شده، گذشته از خصوصیت بارز دعایی مأثور از اهل بیت (علیهم السّلام)، این مزیت را داراست که به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجات ها را انشا فرموده است.
خداوند به همه توفیق استفاضه و خودسازی به برکت این کلمات مبارک را عنایت فرماید.
آمین.

69/10/1

منبع: دفتر حفظ و نشر آثار آیت الله العظمی خامنه ای