انتظار امرى نیست که با راحت طلبى و آسایش به دست آید؛ بلکه امرى است که با دشواریها همراه است. قرآن کریم مى فرماید:«اَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یتْرَکوا أَنْ یقُولُوا آمَنَّا وَهُو لایفْتَنُون»؛ (1) آیا مردم گمان کردند همین که بگویند ایمان آوردیم، به حال خود رها مى شوند و آزمایش نخواهند شد؟!
امام صادق (ع) مى فرماید: «منتظر امر ما، بسان کسى است که در راه خدا به خون خود غلتیده باشد».(2) آیا حقیقتاً کسی که به دعای «اللهم کن لولیک» بعد از نمازها و شربت و شیرینی نیمه شعبان بسنده کرده، با کسی که جانش را در راه خدا داده، برابر است. پرواضح است که انتظار حقیقی چیز دیگری است که باید آن را بیاموزیم.